Rozdział 5

        

            ,, Presja”

Sorry, że osunęłam bloga i przez jakiś czas mnie nie było. Postaram się nadrobić zaległości. Jakbym o kimś zapomniała pisać w SPAM. A teraz zapraszam do czytania. Mam nadzieję, że się wam spodoba-o ile ktoś czyta.  :*  

____________________________________________________________________________

Całe śniadanie upłynęło nam w całkowitej ciszy. Nikt nie zamierzał zabrać głosu. Nawet Ricke, co dla mnie było szokiem.

Za niecałą godzinę dojedziemy do Kapitolu i spotkam się z jakimś projektantem, który przygotuje mnie do ,,Prezentacji”, jak to nazwała Landrynka.

Cała ta ceremonia to nic innego jak uroczysty obiad w Głównym Gmachu  Kontrolnym Igrzysk. Każdy z trybutów musi założyć coś co ma go wypromować. Jakieś stylowe sukienki, jaskrawe garnitury i wszystko co teraz w modzie.

Nie wiedziałabym o tym,  gdyby nie łaskawość Jeramina, który zaszczycił nas tą informacją przed śniadaniem.

Podczas wczorajszej rozmowy zrobił się jakiś dziwny i po prostu poszedł, kiedy zaczęłam wypytywać do kogo to jestem tak podobna. Cały czas zastanawiałam się co mogłam zrobić nie tak…

- Saaammmmiii- woła mnie Ricke umyślnie przeciągając moje imię.

- Już idę!- krzyczę wstając z łóżka. Strasznie pocą mi się ręce ze zdenerwowania. To już. Niedługo zacznie się cała maskarada i za tydzień trafię na arenę. Czuję jak nagła fala gorąca zalewa moje ciało. Opanowałam się jednak i aby zająć czymś ręce otrzepałam zwiewną czarną sukienkę, którą kazała mi założyć Landrynka.

Żwawym krokiem wyszłam na korytarz. Jeys stał oparty o framugę drzwi i patrzył się gdzieś w dal. Wydawał się być bardzo zamyślony.

Zauważyłam jak jego mięśnie się napinają.

- Hej…- powiedziałam przechodząc obok. Jak zwykle nie odpowiedział.

Ruszył za mną w milczeniu. Przygryzłam wargę.

Wczoraj mi pomógł, a dziś mnie nie zna. Faceci…

Kiedy już jesteśmy w połowie drogi do drzwi, którymi mamy wyjść do Instytutu Piękności odwracam się do niego.

Mało co na mnie nie wpada. 

- Możesz mi powiedzieć o co ci chodzi?!- wyrzucam to w końcu z siebie, wbijając w niego wzrok. Jeys jak zawsze nie patrzy na mnie, tylko gdzieś błądzi swoimi zielonymi oczami.

- Ale o co?- mówi spokojnie przystając z nogi na nogę. Jeys jest aż za spokojny, stwierdzam.

- No nie wiem, dlatego się ciebie pytam – wbijam mu palec wskazujący w pierś na słowo ,,ciebie”. W końcu łaskawie na mnie spojrzał. Musiał patrzeć w dół, bo jestem od niego trochę niższa. Głupio się czuję, ale wytrzymuje jego pełen pogardy i zażenowania wzrok.

Jeys krzyżuje ręce na piersi i mruży jedno oko oceniając moje możliwości.

Stoję tak cała skołowana z zaciśniętymi pięściami i czekam, aż on cokolwiek powie. Jeys jednak milczy a mi robi się niedobrze. Krępuje się pod naporem jego wzroku. Ma mocno zaciśnięte usta a oczami dalej mnie świdruje. Dopiero teraz dostrzegam jego twarde rysy twarzy i łagodny nos z dużym mostkiem. Wspominałam już kiedyś, że jest przystojny, ale teraz emanuje czystą boskością. Jak on to robi! Nawet żyłka mu nie drgnie. 
Po prostu stoi i patrzy na mnie bez jakichkolwiek uczuć na twarzy za to istną falą gniewu i czegoś czego nie potrafię odgadnąć. To tak jakby walić w grubą ścianę, która jest szorstka w dotyku.   

Jeszcze kilka minut tak stoimy mierząc się wzrokiem, potem zawoła nas Ricke.

Przed wyjściem Opiekunka strzepuje z nas niewidzialne pyłki kurzu i podpowiada coś swoim piskliwym głosem o tym, jak mamy się zachować.

Nie słucham jej jednak, tylko cały czas patrzę w bezuczuciową twarz Jeysa.

Zastanawiam się jak on tak łatwo może ukrywać emocje. Kim on w ogóle jest?

Pociąg staje a nami trochę zarzuca do przodu. Trzęsą mi się ręce, ale nie ze strachu lecz ze złości. Pierwszy raz mam ochotę w coś walnąć a najlepiej w kogoś.

Oboje wychodzimy w tym samym momencie na szary chodnik Kapitolu i jak maszyny, sztywno idziemy za Ricke. Jeramin po kilku minutach nas dogania. Opiekunka rzuca mu jedno karcące spojrzenie a on zbywa je machnięciem ręki.

***

Wchodzę do jasno oświetlonego pokoju. Pod jedną ze ścian stoi białe łóżko lekarskie a w innym kącie różne szafeczki. Cała ściana za mną jest pokryta lustrami.

Wcześniej zaprowadzono mnie do łaźni, gdzie mogłam się umyć.

Teraz pewnie założą mi jakąś sukienkę i będzie okey.

Powoli podchodzę do łóżka. Jest mi zimno w stopy, bo nie oddano mi butów. Mam na sobie jakiś ciasno przylegający uniform z sztywnego i chrapowatego materiału.

Siadam na skraj łóżka i głośno wypuszczam powietrze przez zęby.

Dokładnie w tym samym momencie do pokoju wchodzi jakiś wesoły mężczyzna z białymi włosami ustawionymi na jeża. W ręku trzyma jakąś czarną teczkę.

- A oto i moja trybutka…- otwiera teczkę.- …Samanta Castle z Dystryktu Ósmego!- wiwatuje i sam sobie klaszcze.

Pewnie jest moim projektantem. Już żałuję, że mi się trafił. Ma na sobie długie różowe spodnie, białą koszule i zieloną marynarkę od garnituru. Wyjątkowo zły dobór kolorów.

Dalej uśmiechając się podchodzi do jednej z szafek i wyjmuje jakieś fiolki.

Marszczę brwi. Projektant widząc moje zmieszanie chichocze złowieszczo- dla mnie złowieszczo- i kładzie drobne buteleczki z jakimiś proszkami obok mnie.

- Wybacz… nie przedstawiłem się. Layola Brer- kłania się lekko.- A teraz… - kuca przede mną.- Trzeba z ciebie zrobić obiekt pożądania innych.

To jego plan?! Chce ze mnie zrobić… dziwkę?!

Patrzę na niego z szeroko otwartymi oczami. Ten jeszcze bardziej się śmieje.

Trafiłam do domu wariatów!

Projektant z powodu nagłego napadu śmiechu złapał się za brzuch i leciutko chwieje na nogach.

Nie wytrzymuję i śmieję cię najpierw cicho, potem głośniej. Nigdy nie mogłam się nie śmiać, gdy ktoś obok się śmiał.

Coś czuję, że to będzie bardzo długie popołudnie.     

***

Layola może i pochodzi z Kapitolu, ale i ma swoje plusy.

Potrafi zagadać, roześmiać do łez i co najważniejsze, zmienić oblicza ludzi. Czasem pociesza mnie, krytykuje innych z Kapitolu lub po prostu żartuje z niemodnych kreacji przyjaciół. Gdy zapytałam go czemu taki jest,  odpowiedział, że jego matkę pochodziła z pewnego dystryktu i podczas Igrzysk straciła siostrę. Jak sam powiedział -,,Presja, która ciąży na trybutach po przyjeździe do Kapitolu jest ciężka i trzeba pomóc im się wyluzować”. Cokolwiek by to miało oznaczać. 

Jak się dowiedziałam, w tych fiolkach był sypki brokat w wielu odcieniach.

Mój projektant pozwalał mi wybierać i decydować w niektórych sprawach, więc mogę z dumą przyznać, że to jak teraz wyglądam, to też moja zasługa.

- Wyglądasz bosko, Sami- powiedział mi do ucha.

- Dzięki-  mówię i jeszcze raz obracam się w lustrze. Mam na sobie dłuższą rozszerzającą się ku dołowi sukienkę bez ramiączek i boskie zielone buty, które pasują do sukienki. Moje włosy Layola najpierw wyprostował a potem ułożył w misterny kok na karku. Oczywiście mieni się tysiącem barw przez ten brokat, ale mi to odpowiada.

Projektant nie oszczędził mojej twarzy. Poprawił linię brwi, pomalował rzęsy i usta na różowo, który nawet pasuje.

Nie mogę się doczekać, aż mnie Ricke zobaczy. Pewnie zapiszczy i wydusi tym swoim cieniutkim głosikiem jakąś pochwałę. Uśmiecham się na tę myśl.

- Mam dla ciebie, księżniczko, jeszcze jeden prezent.- mówi podekscytowany i wyjmuje z kieszeni duży różowy naszyjnik z pereł.- Teraz to dopiero będzie bosko!- Zakłada mi go na szyję a ja znów nie mogę się nadziwić, że ta dziewczyna w lustrze to dalej ja.

Ona ma wesoło oczy i szczery uśmiech. Ja nigdy tak nie miałam.

Ona jest ubrana w pogodne barwy. Ja nigdy się tak nie ubierałam.

Ona jest piękna. Ja… ja nie.

- Czemu się smucisz, królowo?- pyta zatroskany Layola widząc, że się krzywię. Na powrót przywdziewam uśmiech.

Projektant dumnie prostuje się i wyciąga do mnie rękę.

- Musze zobaczyć jak się poruszasz- mówi tylko i oprowadza mnie w kółko po całej sali.

Co jakiś czas przyśpiesza lub zwalnia, radośnie podskakuje i nuci coś pod nosem… a ja mu wtóruje.

Oboje głośno się śmiejemy i dzięki temu zapominam o moich wszystkich zmartwieniach, które mnie dołują.

O chorej matce, zapracowanym ojcu, sekrecie Jeremina, Jeysie, Igrzyskach…

…nie o tym nigdy nie zapomnę. Zginę na nich i nikt nie będzie pamiętał nawet mojego imienia. Imienia dziewczyny skazanej na śmierć przez innych ludzi i kolegów ze szkoły.

Zatrzymuję się nagle a Layola nie uprzedzony wcześniej wybiega trochę do tyłu. Teraz dopiero widzę, że może być tylko kilka lat starszy. Lub zafundował sobie zabieg.

- Co jest, myszko?- mówi unosząc wysoko brew dalej jednak się uśmiechając.

- Nic… po prostu… tęsknie za domem.

Projektant bez zastanowienia przytula mnie i mówi pocieszające słówka. Nie pamiętam by ktoś postępował ze mną podobnie od… od kiedy mama miała wypadek.

- Będzie dobrze- mówi, tylko bez żadnego zdrobnienia.

Zaczynam się śmiać i lekko odsuwam od projektanta.

Oj nie będzie dobrze, nie będzie…

Powoli mój śmiech zamienia się w złowieszczy rechot. Nawet nie orientuję się, kiedy zaczęły mi płynąć łzy. Znowu czuję mocne perfumy Layoli i jego pocieszające dłonie na moich plecach.

Tym razem zawodzę i gorzko szlocham.