Rozdział 4

,, Spójrz na to inaczej ” 

Biegałam po bujnej wysokiej trawie. Nie mogłam się jej nadziwić. To była trawa! Niby normalne, ale u nas prawie wcale nie ma flory. Byłam szczęśliwa. Wokół mnie z jakiegoś wzniesienia staczały się olbrzymie głazy. Wszystko wyglądało tak malowniczo. Momentalnie moja radość przerodziła się w rozpacz, a wesołe hasanie po łące w rozpaczliwą ucieczkę. Słyszałam krzyki i wystrzały armatnie.

Gdzie ja jestem?

Ziemia pod moimi stopami była wilgotna i umazana czerwoną cieczą. Przestraszona zakryłam ręką usta. Lecz było na niej coś lepkiego. Gdy na nią spojrzałam zobaczyłam krew. Była wszędzie. Poczułam żółć napływającą mi do ust. Z całych sił powstrzymałam mdłości.

Starałam się szybko przybierać nogami jednak jak zwykle zawiodły i potknęłam się o coś. Popatrzyłam w tamtym kierunku i zobaczyłam ciało dziewczyny z Dystryktu Siódmego. Jej długie blond włosy były teraz czerwone od krwi tryskającej z przeciętej na pół toporem głowy. Obok walały się kawałki mózgu. Znów dostałam mdłości. Zdesperowana próbowałam się cofnąć. Oddalić jak najdalej od truchła tej dziewczyny.

Wtedy ktoś silny rzucił się na mnie. To był chłopak. Miał długie proste kasztanowe włosy i zielono-błękitne oczy. Nie, były koloru wody. Przypominały ocean nocą. Lśniły z nieznaną mi dotąd dzikością.

Krzyknęłam ze strachu. Jego mina wyrażała podekscytowanie. Super! Zabije mnie sadysta, pomyślałam. Siłowałam się z nim przez pewien czas. Przywarliśmy do siebie jakbyśmy byli jednym ciałem, jedną duszą, jednym umysłem. Chłopak poruszał się sprawnie i szybko. Jakby już wcześniej panował każdy swój ruch. Ruch, którym mógłby mnie zabić. Te myśli wywołały u mnie większą chęć walki.

Tak łatwo mnie nie pokonasz!

Krzyknęłam w myślach. 

Chłopak coś do mnie mówił, ale nie zrozumiałam co. Po jakimś czasie przyszpilił mnie do ziemi. Oboje dyszeliśmy ze zmęczenia. Uśmiechną się do mnie i zaśmiał ironicznie.  Nie sprawiał wrażenia jakby chciał mi coś zrobić. Jednak wolałam zachować czujność. W pewniej chwili pochylił się jakby chciał mnie  pocałować. Jego piękna twarz zatrzymała się zaledwie kilka milimetrów od mojej a na jego ustach pojawił się niewinny uśmieszek.

- Cicho piękna Sami. Niedługo koniec - powiedział swoim uwodzicielskim głosem i …

…obudziłam się.

Było ciemno. Oddychałam szybko i ciężko. Po mojej twarzy spływały stróżki potu. Zawahałam się, gdy próbowałam je otrzeć ręką. Sprawdziłam jednak czy nie ma na niej krwi. Na szczęście była czysta. Była czysta! Cieszyłam się z tego jak małe dziecko.

- To tylko sen… jakiś głupi i porąbany sen – powiedziałam do siebie na głos. Wzięłam głęboki oddech i znów się położyłam.

Sen jednak nie nadchodził. Zamiast zasnąć wierciłam się na łóżku.

Usiadłam i przetarłam czoło ręką. Pot lał się ze mnie strumieniami.

Poczłapałam do łazienki tylko po to by włożyć głowę pod kran i trochę się ochłodzić.

Efekt był taki, że zamoczyłam prawie całą górną cześć piżamy a z łazienki zrobiłam basen.

Rzuciłam na mokrą podłogę kilka ręczników, których tu nie brakowało. Woda w nie wsiąkała, a mi-nie wiem czemu-nadal było gorąco.

Tym razem nie chciałam powodować powodzi, wiec w piżamach weszłam pod prysznic i wcisnęłam guzik z zimną wodą, która spływała po mnie dając nie tylko lekki chłód, lecz także zmywała ze mnie wszystkie złe myśli. Odprężyłam się. Mogłabym tak siedzieć już do końca drogi, ale gdy zobaczyłam swoje odbicie w dużym łazienkowym lustrze nie mogłam powstrzymać uśmiechu.

Usta miałam sine od zimna, którego dziwnie nie czułam, a skórę bladą jak Ricke. Ostatnio coraz częściej zaczynam się do niej porównywać.

Zdrowy rozsądek kazał mi wyłączyć prysznic i przebrać się w coś suchego. Posłuchałam go i wyłączyłam wodę. Wstałam… i jak się okazało zbyt szybko, bo świat zawirował mi przed oczami. Poślizgnęłam się i uderzyłam głową o umywalkę. Jakimś cudem nie straciłam przytomności.

Leżałam nieruchomo. Chwilę później usłyszałam tupot czyichś stóp. Ktoś podniósł mnie i zarzucił mi coś na plecy. Chyba ręcznik. Byłam zbyt zamroczona, by myśleć racjonalnie i coś powiedzieć.

Chwilę potem ta sama osoba objęła mnie swoimi ramionami i zaniosła do łóżka.

Zamrugałam próbując odzyskać zdolność normalnego widzenia. Udało się. Choć nie to chciałam zobaczyć.

Jeys właśnie przykrywał mnie kołdrą.

Sen nadszedł i oczy same mi się zamknęły… ale na chwilę. 

Ocknęłam się widząc piękną twarz z jeszcze wspanialszymi zielonymi oczami, które patrzyły na mnie z miłością i troską. Znów odpłynęłam.

Kolejne przebudzanie było brutalniejsze. Leżałam na ziemi. Właściwie, chyba spadłam z łóżka.

Podniosłam się lekko i wstałam, a raczej próbowałam, bo przeszkodził mi w tym Jeys, który usadowił mnie na ziemi, a później sam usiadł obok.

- Lepiej się czujesz?- spytał… z troską?! Zmarszczyłam brwi, bo uśmiechną się do mnie.

- Co ty tu…- zaczęłam lecz uciszył mnie kładąc mi palec na ustach.

- Przewróciłaś się… straciłaś przytomność i teraz się obudziłaś – wytłumaczył. Ja cały czas wpatrywała się w jego oczy. O mój Boże! One były zielone!

- Ile czasu byłam nieprzytomna?- zapytałam tonem żądającym szczerości. Jeys uśmiechnął się półgębkiem.

- Może z dwadzieścia minut… może dziesięć – powiedział prosto. Szczęka mi opadała.

- A ja myślałam… Jeramin i Landry… to znaczy Ricke, wiedzą?- spytałam oblewają się rumieńcem, bo dopiero teraz uświadomiłam sobie jak głupio postąpiłam. Czułam się na dodatek trochę niekomfortowo, bo całe ubranie przylegało mi do ciała uwydatniając moje kształty. A Jeys był tego świadkiem i to widział. 

- Nie… - rzucił jakbym go przyłapała na czymś czego nie zrobił. – Nie fatygowałbym ich do takich błahostek- znów wrócił do swojego oficjalnego tonu wyrażającego podłość i zazdrość jednocześnie. Popatrzył na mnie… nie tak jak bym chciała. Bardziej trafne było by określenie: Gapił się na mnie. Westchnęłam mimowolnie i próbowałam wstać podpierając się łóżka.

W głowie mi dudniło. Jeys najwidoczniej spostrzegł mój wyraz twarzy i pobiegł do stolika nocnego i wyjął z jakiegoś metalowego pojemnika lód.

Podszedł do mnie z normalną dla niego odrazą. Przystanął jednak jakieś trzy kroki ode mnie i zawahał się nad następnym. Odwróciłam twarz wierząc, że na tym skończył się jego przebłysk dobroci.

- Będziesz miała guza jeśli nie przyłożymy czegoś zimnego – powiedział bezbarwnie przykładając mi opatrunek do czoła. Wzdrygnęłam się, bo mnie zaskoczył. Miałam nadzieję, że tego nie zauważył. Wyglądał jak ktoś kto walczy sam ze sobą. Jak widać walkę zakończono remisem. Trzymał lód przy moim czole przez jakiś czas, później odsunął się i kucną.

Znów miał zatroskaną minę. Uśmiechnęłam się, co wprawiło go w zakłopotanie. Tym razem jego… 

- Dziękuję – powiedziałam miło. Buzię rozdziawił tak mocno, że nie wytrzymałam i musiałam buchnąć śmiechem. Ciekawe co ci z Obozu na mnie mówią skoro on tak reaguje na moje uprzejme gesty. Dlatego ze sobą walczył… Pewnie myślał coś w rodzaju ,, To bestia! Taka sama jak jej ojciec” jednak jego druga część – ta lepsza- kazała mi pomóc. Wzruszające.      

- Muszę już iść – wybąkał Jeys i szybko- prawie biegnąc-wyszedł. Zaśmiałam się ponownie. Chyba mamy przypisane, żeby śmieć się z drugiego, gdy on właśnie wychodzi. Ostatnio on śmiał się ze mnie. Teraz była moja kolej.

Odłożyłam na chwilkę opatrunek i przebrałam się w coś suchego. Wybrałam długi, szary do połowy ud jakby kaftan pod samą szyję i jakieś różane legginsy z połyskującego materiału, którego nie znałam. Dziwne… skoro pochodzę z Dystryktu, w którym produkujemy ubrania, chyba powinnam go znać.

Włosy upięłam w wysokiego koka, który nie był perfekcyjny. Żadna fryzura nie była, przez te kręcone włosy.

Następną godzinę siedziałam wpatrując się w małe okienko, za którym mieniły się swoją różnorodnością Dystrykty Panem. Oczywiście niewiele zobaczyłam, bo była noc. Lód całkowicie się roztopił, ale nie miałam żadnych sińców.

Wyszłam ze swojego przedziału i udałam się w stronę wagonu restauracyjnego. Było trochę ciemno. Nacisnęłam włącznik światła i… krzyknęłam.

Na fotelu ustawionym jakieś trzy metry dalej siedział Jeramin. Skrzywił się gdy wrzasnęłam.

- Ciszej!- syknął przez zaciśnięte zęby. Niepewna swojego głosu kiwnęłam głową.- Siadaj! – nakazał. Posłuchałam… znów. Mentor wychylił kielich i spojrzał skwaszony od trunku na mnie.

- Jesteś do niej tak podobna…- rzekł bardzo cicho, że ledwo usłyszałam. 

________________________________________________________________________

Ta da da dam! Wiem, wiem późno wrzuciłam, ale... szkoła.

Mam nadzieję, że się wam podobało. Na razie to takie zapowiedzi będą szły. Dopiero za jakieś dwa/trzy rozdziały będzie ,,cicha wojna trybutów" i cała reszta... no może za dwa. Jednak to nie znaczy, że te rozdziały będą nudne. O nie, nie, nie! Czeka was kilka niespodzianek :D  

P.S Jeśli możecie kliknijcie ten granatowy przycisk z boku... Dzięki. 

Zamierzam też wstawić ankietę. Ale to PRZYSZŁOŚĆ a ja nie lubię planować, bo zawsze z takich planów wychodzi kicha. 

,,Dziękuję za uwagę" ~Katniss 

Rozdział jest krótki, ale w sobotę wstawię nowy... aby was nasycić. O ile w ogóle ktoś czyta :p