Rozdział 3 cz.2

,, Czarne chmury nie wróżą dobrze na przyszłość ”  cz.2 

Ręce świerzbiły mnie, żeby mu przyłożyć.

Niestety… miałby zbyt wielu świadków.

Po moim spotkaniu z drzwiami prawie wszyscy uśmiechali się do mnie. Ktoś nawet otwarcie się przy mnie zaśmiał, tak bez powodu. Zapamiętać: Jeys to straszna gaduła. Czy oni nie mają lepszych zajęć od naśmiewania się z roztrzepanej szesnastolatki?!

Teraz w skupieniu czekaliśmy na relację z dożynek. Oczywiście każdy szczerzył się najmocniej jak potrafił.

Ricke usiadła na oddzielnym fotelu. Na sofie siedziałam ja i Jeys a pomiędzy nami wcisną się Jeramin. Jak na mentora niezbyt go przypominał. Co jakiś czas dłubał sobie w nosie lub zamawiał wino. Chciałam, żeby ta relacja w końcu się zaczęła. Co dziwne nikt się nie odzywał. Wcześniej mieli tyle do opowiadania…

- O zaczyna się!- pisnęła Ricke ratując tym samym Jeramina, któremu chciałam wygarnąć coś na temat manier.

Na ekranie ogromnego telewizora pierwsza pokazała się powtórka dożynek z Jedynki. Jak się okazało nie tylko nam przydzielono kogoś z Kapitolu.

Na wypucowanej białej scenie stała młoda kobieta o jeszcze jaskrawszej sukience niż Ricke w odcieniu podobnym do zieleni. Włosy, a raczej perukę, uformowano na jej głowie jak wielką wieżę spiętą kółkami ze złota. Jednak jej buty nie były tak dziwne jak Ricke i za to dostała ode mnie plusa.

- Mam zaszczyt powitać wszystkich tu zgromadzonych mieszkańców Dystryktu Pierwszego!!!- powiedziała harmonijnym głosem, na co odpowiedział jej całkiem niezły aplauz. – Nazywam się Zufi Hanslof i zgodnie z nowym scenariuszem Głodowych Igrzysk zostałam Opiekunką Trybutów z Dystryktu Pierwszego - powiedziała robiąc krótką przerwę na oklaski, których nie było.

Zaśmiałam się w duchu.

Zufi nawet jeżeli się tym przejęła nie dała tego po sobie poznać. Uśmiechała się promiennie i oczarowywała wyglądem.

Po jej wprowadzeniu głos zabrała pani burmistrz, drobna kobieta przed trzydziestką, a potem oficjalnie wręczono kopertę. Mentorem była jakaś brunetka, która mogła mieć dziewiętnaście lat. 

- Reprezentantem Pierwszego Ćwierćwiecza Poskromienia w Dystrykcie Pierwszym będzie…- zrobiła krótką przerwę. Wszyscy wstrzymali oddech… a przynajmniej ja.-… Uscar Tourne!- krzyknęła głośno a tłum rozstąpił się ukazując pewnego siebie chłopaka. Z pewnością miał osiemnaście lat. Dumnym krokiem, wmaszerował na scenę. Cały czas uśmiechał się zalotnie, ale jego oczy wyrażały jedno… determinację. Był jeszcze bardziej umięśniony niż Jeys. Na pewno podniósł by spokojnie jedną z maszyn wszywającą guziki lub czwórkę ludzi. Miał złote błyszczące włosy, długie do ramion. – Gratulacje!- zaćwierkotała słodko Zufi. – A teraz pora poznać żeńską przedstawicielkę.- powiedziała odwracając się do mikrofonu. Wyciągnęła trochę bardziej drobną karteczkę z koperty.
- A jest nią Liney Scarlou!- wykrzyknęła i sama zaklaskała ku swej uciesze w ręce. Zdziwiłam się widząc dwunastolatkę o kruchej budowie ciała i rzadkich jasnych blond włosach. Mała przyjęła wybór z godnością i sama przed przyjściem Strażników pofatygował się na scenę. Weszła płynnie z lekką drapieżnością. Cały czas zastanawiałam się… czemu ona?! Nikt prócz mnie nie pokazał tego jak bardzo jest zdziwiony tą decyzją.

Zaraz po uściśnięciu sobie rąk przez trybutów-co u nas pominięto- i złożeniu gratulacji, na ekranie pokazał się Reymond Sceracfild w swoim czarnym odzieniu.

- Tak oto witamy pierwszych trybutów!!!- w tle słychać było oklaski Kapitolińczyków- Już nie mogę się doczekać reszty! A, więc zapraszam do emisji z dożynek obchodzonych w następnych Dystryktach - rzekł spokojnie z zawadiackim uśmiechem na ustach.

Tutaj też Opiekunkę ubrali w krzykliwe kolory. Ludzie z Kapitolu tak jak w Jedynce nie szczędzili pieniędzy na stroje. Na scenie prócz jakiejś Devi stało pięciu poprzednich Zwycięzców. Co dziwne, rok temu grona Zwycięzców Dwójki i Jedynki nie powiększono, gdyż zrobiono to w Dwunastce - co było szokiem dla wszystkich. Teraz jako jedyny z ubogich Dystryktów posiadał mentora, a to był nie lada wyczyn.

- … jest Ginewra Petrons!- ożywiłam się na dźwięk imienia i nazwiska mojej rywalki z Dwójki. Tak jak się spodziewałam moim oczom ukazała się osiemnastoletnia dziewczyna… z ciemnobrązowymi włosami ściętymi na krótko i zwiewnej zielonej sukience.

Seksowna zabójczyni, pomyślałam. 

Zaraz po niej wylosowano chłopaka imieniem Inraf i w nim także można było zobaczyć potencjalnego zabójcę. Sylwetką tym razem dorównywał Jeysowi.

Jeszcze więcej wrogów do zabicia, westchnęłam bezwiednie i zaśmiałam się histerycznie na głos. 

Na następnych potencjalnych zwycięzców z Trójki czy Czwórki nie chciałam patrzeć. Objęłam kolana ramionami i położyłam na nich głowę. Minęły dalsze Dystrykty, gdy znów podniosłam głowę leciała audycja z Siódemki.

- … zaszczyt reprezentowania Dystryktu Siódmego otrzyma Malk Oferos!- wykrzyknęła dziwna kobieta z Kapitolu w identycznej sukience co nasza Ricke. Zadziwiałam się tylko, że tu głosy były losowane z kuli, w której znajdowało się kilka karteczek. Malk wygląda na piętnaście lat, ale sądzę, że ma więcej. Gdy wchodząc na scenę podał rękę Opiekunce ta w jakiś sposób poślizgnęła się i spadła prosto na niego. Razem wylądowali na trawie pod sceną. Cały Dystrykt wybuchnął śmiechem, tak jak wszyscy w naszym wagonie.

- Należy jej się za ściąganie kreacji!- żachnęła się Ricke, gdy wszyscy trochę się uspokoili. 

- Wszyscy uznają, że to ty ściągnęłaś bo nasz Dystrykt jest później – powiedziałam łagodnie-co Ricke przyjęła zbyt emocjonalnie, gdyż cała się zaczerwieniła i wymieniała szereg przekleństw, o których nawet istnieniu nie wiedziałam. Jeys i Jeramin mieli całkiem niezły ubaw.

Podczas wybuchu Opiekunki dożynki w Siódemce skończyły się na wylosowaniu –także z kuli- dumnej osiemnastolatki. Opiekunka z przekrzywioną fryzurą pożegnała publiczność. Nawet makijaż nie ukrył tego, że się rumieni.

Następnie pokazano dożynki z naszego Dystryktu.

Dystryktu Ósmego…

Teraz uświadomiłam sobie, że tęsknię za tatą. Gdy zobaczyłam go znów na tej scenie, gdy gratulował Jeysowi… 

Później jednak nastąpił ten moment.

-… zostaje Samanta Castle!- wykrzyknęła Ricke oglądając się w poszukiwaniu przyszłej trybutki. Jednak kamera była szybsza. Zobaczyłam siebie. Bladą jak kreda lecz łagodnie się uśmiechającą. Potem pokazano tatę. Przeczucie mnie nie myliło. Był cały czerwony ze złości.

- Oto Trybuci z Dystryktu Ósmego, którzy będą zmagać się na arenie o wygranie Igrzysk Śmierci i ponowne spotkanie z bliskimi. Życzmy im pomyślnych Igrzysk i niech los… zawsze wam sprzyja – powiedziała Ricke kierując ostatnie słowa do nas i co dziwne te słowa brzmiały jakby z serca. Nie zobaczyłam już naszego wejścia do pociągu, gdyż znów pokazano Reymonda.

- A oto trybuci z Dystryktu Ósmego…- powiedział Sceracfild przedrzeźniając Ricke.- Cóż za wzruszające przemówienie. Pogratulujmy Ricke Klarc – oznajmił dumnie prezenter i znów pokazano relację z dożynek. Widocznie chciano tym poprawić wypowiedź Ricke.

- … i tak wyglądałaś w niej lepiej niż ta… łamaga. – powiedział Jeys widząc jak Ricke dalej ubolewała nad kompromitacją. Opiekunka uśmiechnęła się miło do chłopaka.

- Dziękuję – powiedziałam jeszcze milej.

- Lizus - fuknęłam pod nosem.

- Przynajmniej nie fruwałaś pod sceną – zażartowałam po czym wszyscy buchnęliśmy śmiechem. Nie wiem czy poprawiłam tym Landrynce humor, ale nadal nie mogłam zapomnieć tego jak ta nieszczęsna Tiatt spadła ze sceny. Przynajmniej Dystrykt Siódmy miał ubaw.

Nie musiałam oglądać dalej, żeby domyślić się, że nie mam szans na wygraną. W niemal każdym Dystrykcie wybierano kogoś powyżej siedemnastki… no oczywiście pomijam trybutkę z Jedynki. Całe popołudnie usiłowałam wymyślić jakiś plan na Igrzyska, ale z marnym skutkiem. Co ma być to będzie, jak powiedziała Tami.

Ach, Tami.

Mam tylko nadzieję, że ojciec jej nie wyrzuci ze względu na wiek. Starsza kobieta po przejściach nie wytrzymała by długo w szwalni. Ten hałas i smród… nie to nie dla niej.  

- A pamiętacie jak ten chłopak…- zaczął Jeys i zamyślił się nad imieniem owego chłopaka.

- Dotrey –podpowiedział Jeramin.

- Właśnie! Jak Dotrey dopiekł tej Opiekunce?- to było dla nich pytanie retoryczne, ale nie dla mnie. Pominęłam owy Dystrykt, z którego pochodził Dotrey.

- Nie… Przegapiłam. Opowiesz?- spytałam niemal błagalnie Jeysa. O dziwo nie wyśmiał mnie a tylko uśmiechną się życzliwie.

- Nie pamiętasz? To było w Czwórce?- pytał jakby to było oczywiste. Zaprzeczyłam.- Zacznę od początku. Opiekunka przysłana z Kapitolu najpierw wylosowała tego… chłopaka… Robiła to bardzo charakterystycznie. Wyciągała karteczkę i nuciła wesołą melodię… coś na wzór fanfar… no i gdy znów wyciągnęła karteczkę z nazwiskiem tej dziewczynki, Dotrick- pominęłam pomyłkę- zajrzał jej przez ramie i wykrzykną do mikrofonu imię współtrybutki – powiedział uśmiechając się. Nasz mentor rykną śmiechem a Ricke próbował go uciszyć mówiąc, że nie wolno się śmiać z powodu braku wychowania tego Dotrey’a.

Biedny chłopak. Złamał etykietę tych wszystkich dziwolągów z Kapitolu. Napadła mnie bardzo szalona myśl. Nie zginę pierwsza…

_________________________________________________________________________

Za błędy jak zwykle przepraszam. 

Tak jak obiecałam wrzucam część 2...Trochę o później porze, ale zawsze coś. 

Nie wiem czy zawaliłam ten rozdział, ale to już wy oceńcie. 

A takie małe pytanko...Podoba się skład trybutów? Macie już swoich faworytów???

Ja bardzo polubiłam pana X, którego imienia wam nie zdradzę... Opowiadanie dopiero się rozkręca, więc zostańcie ze mną :*

P.S Pytanie za 100 punktów do wiernych czytających... Kto z was pamięta co się działo z rodziną Jeramina??? To będzie wam potrzebne do skumania NN, więc radze sobie przypomnieć... :D