Rozdział 2

,, To czego się obawiamy zawsze się spełnia”

***

Obudziła mnie Tami, która ponaglała bym przebrała się w odświętny strój, bo za dwie godziny zacznie się cały cyrk na placu.

Na pożegnanie znów pocałowałam mamę i udałam się do swojego pokoju.

Ostatecznie zdecydowałam się na dłuższą jadeitową sukienkę z półrękawkami i czarne baletki. Włosy rozpuściłam, także falami opadały na moje plecy i ramiona.

Gdy wyszłam z pokoju zauważyłam jak tata próbuje zawiązać sobie muszkę przed lustrem. Nie wychodziło mu to za bardzo.

- Tami!- krzyknął głośno. Już sama postawiłam krok w stronę pokoju, ale zatrzymałam się gdy usłyszałam głośnie szuranie butów.

- Już idę, już idę - mówiła pod nosem gosposia spiesząc tacie na ratunek. Stwierdziłam, że ona lepiej sobie poradzi, więc poszłam do hollu, gdzie posłusznie zaczekałam na ojca.

Nie trwało to zbyt długo.

Gdy przyszedł oboje opuściliśmy dom i wolnym krokiem udaliśmy się na dożynki.

Czekała na mnie tam niemiła niespodzianka, czyli barierki wokół placu i jedno wejście, przed którym ustawiły się tłumy.

- Nie chcę głosować tato - powiedziałam szeptem. Ojciec westchnął i gestem nakazał mi tu zostać. Sam powędrował na początek kolejki, gdzie ustawiono wielkie biurko a tuż za nim stali Strażnicy Pokoju. Dopiero po pewnym czasie dostrzegłam ich dziwne Nukifory, na których często wyświetlali jakieś wiadomości od Kapitolu.

Teraz jednak wpisywali do nich głosy na trybutów.

Tata wysłuchawszy czegoś co powiedział mu Strażnik odszedł od kolejki i ustał w takim miejscu, że każdy mógł go widzieć i słyszeć.

- Obywatele Dystryktu Ósmego!- krzyknął głośno i wyraźnie.- Nie będę owijał w bawełnę… Musicie głosować… - ludzie zaczęli szemrać między sobą.- Jeśli ktoś tego nie uczyni niech spodziewa się swojego imienia i nazwiska wyczytanego podczas dożynek - rzucił obojętnie jednak wszyscy lekko się spięli.- Jednak, gdy nie obejmuje go zakres wieku przydzieli się do tego kogoś z rodziny. Oczywiście uwzględniamy też możliwość, w której obywatel nie ma rodziny… w tym wypadku rozwiązanie samo nasuwa się nam na myśl - ciarki przeszły po plecach. Nie dziwię się, że ludzie go nienawidzili. Szkoda tylko, że nie rozumieli, że taka jest jego praca.

Wpatrywałam się w ojca w osłupieniu. Co mam zrobić? Czy przybliżyć swoje szanse na wylosowanie i nie głosować? Albo zagłosować? Ojciec jest burmistrzem co… Zaraz. Ojciec jest burmistrzem! Przypomniałam sobie jakby to nie było oczywiste.

Podjęłam decyzje.

Ojciec zniknął gdzieś, więc grzecznie ustałam w kolejce. Ludzie patrzyli na mnie gniewnie a niektórzy, gdy tylko spojrzałam w ich kierunku odwracali głowę.

Nie mam pojęcia jak uda się zebrać i przeliczyć głosy wszystkich, przed emisją na żywo. Po kilku minutach uświadomiłam sobie, że do Nikiforów musieli wgrać coś, co by je zliczyło.

Te dziwne ustrojstwa wyglądał jak płaska metalowa deska.No, ale taka z rozwiniętą technologią, na której można było komunikować się między Strażnikami. Urządzenie było wielkości rozłożonej dłoni mężczyzny.

Tata miał taki jeden w domu, ale nigdy z niego nie korzystał.

Przynajmniej ja nigdy nie widziałam, żeby z niego korzystał.

Zadrżałam na tę myśl, bo uświadomiłam sobie, że ojciec mógłby być dla mnie równie dobrze kimś obcym. Przecież nie znaliśmy się… zbytnio. Prawie wcale nie rozmawialiśmy… ale to trzeba będzie zmienić. Tak. Tylko po dożynkach, obiecałam sobie w duchu. 

Spora część ludzi stała już za barierkami. Dzieciaki, które mogły być wylosowane jako trybuci ustawiły się z przodu. Na podeście rozstawiano mikrofony i fotele, w których miały zasiąść ważne osobistości, czyli burmistrz miasta -mój tata- i triumfator ostatnich Igrzysk Głodowych.

W naszym przypadku był to Jeramin Lawerto, który wygrał dziewiąte Głodowe Igrzyska. Co prawda jego wyczyny graniczyły z cudem. Każdy mógł je wygrać, ale on odznaczył się niebywałym sprytem i chęcią przetrwania.

Jego i dwudziestu trzech trybutów wypuścili na lodową arenę, gdzie niektórzy umierali bardziej z zimna niż z odniesionych ran. Jeramin stracił przez te mrozy trzy palce prawej ręki.

Nie ma rodziny ani żony, ale skutecznie znajduje CHĘTNE, które szukają pieniędzy. Potępiałam takie postępowanie, ale i rozumiem te dziewczyny.

            
Nie zauważyłam nawet gdy dotarłam do biurka. Strażnicy Pokoju mnie znali, więc kiwnęli porozumiewawczo na mój widok podając drobny skrawek papieru i długopis. Zastanowiłam się przez chwilę i wpisałam to co zaplanowałam. Strażnik, który miał wystukać dane uniósł brew, ale nic nie powiedział.

Dość powoli poszłam na przód zgromadzonego tłumu, gdzie były miejsca dla Obywateli w wieku od dwunastu do osiemnastu lat.

Ogarnął mnie dziwny lęk.
Gdy spojrzałam na zegar usytuowany na najwyższej wieży Pałacu Sprawiedliwości niemal z ulgą zauważyłam, że została niecała godzina do rozpoczęcia emisji.

Z  łatwością wyczułam ciężką atmosferę unoszącą się nad placem. Ludzie mieli miny wyrażające strach, ból, nienawiść, złość lub-o dziwo-znudzenie. Ja sama nie wiem co inni mogli odczytać z mojej twarzy.

Ustałam pomiędzy jakąś dziewczynką na oko wyglądającą na trzynaście lat, a wysokim chłopakiem o rudych włosach. Oboje jak zahipnotyzowani wpatrywali się w scenę, na której miała rozegrać się cała akcja.     

Stałam nieruchomo i co chwila zerkałam na zegar. Serce biło mi jak oszalałe. Z każdą minutą mój lek stawał się coraz większy. Ale właściwie czego się bałam? Tego, że dostanę najwięcej głosów? Nie… Mój ojciec jest burmistrzem. Ludzie nie chcieliby mu jeszcze bardziej podpaść. A może? Może zaryzykowali by odbierając mu to co jest dla niego najważniejsze? Szybko jednak odpędziłam tę myśl. Nie wylosują mnie… chyba.

Nagle obok mojego sektora przeszedł we własnej osobie mentor trybutów- Jeramin Lawerto. Jak na trzydzieści jeden lat nadal się trzymał. Swoje ciemnorude włosy związał z tyłu głowy, założył elegancki garnitur i błyszczące buty. Jednak policzki i nos miał lekko zarumienione, pewnie od alkoholu. Był przystojny i często dochodziły do nas gorące plotki z Kapitolu na temat jego ,,przygód”. 

Ręce chował w skórzanych rękawiczkach także nie było widać braków w ręce.

Przeszedł dumnie a jego mina wyrażała zniesmaczenie. Ojciec opowiadał mi, że przed jego igrzyskami przyjaźnili się, ale nie wspominał czemu teraz się nienawidzą. Ja sama też nie drążyłam tego tematu. Ciekawe na kogo zagłosował.

Sam nie miał rodziny, ani nie można go było karać. Z tego co słyszałam miał kiedyś starszą siostrę, ale nikt nie wie co się z nią stało. Słyszałam, że wyszła za mąż i kilka lat później zmarła.

Mentor dość niezgrabnie wgramolił się na scenę i zajął odpowiednie miejsce.

Zerknęłam na zegar.

Jeszcze piętnaście minut.

Strażnicy już uwinęli się z wszystkimi głosami. Gdy znów spojrzałam na scenę pojawiły się tam dwie postaci. Jedną z nich był mój tata a drugą jakaś kobieta o rozwianych żółtych włosach. Były ułożone wokół jej głowy jak wachlarz. Stercząc we wszystkich kierunkach. Do tego miała ciężkie złote bransolety. Stała na bardzo wysokich butach w trochę ciemniejszym odcieniu niż jej włosy, które były dla mnie kaskadą sznurków oplatających jej nogi. Suknię miała niczym z bajki. Na dole była jak bombka, a górna część sztywno przylegała do jej sylwetki kształtując ciało. Cała zaś była w kolorze, który raził w oczy. Coś w rodzaju żółci, ale bardziej… świecący. Wyglądała dość dziwacznie, ale też egzotycznie i fantazyjnie.

Szczerze przyznam, że podobała mi się ta sukienka, bo kto inny potrafiłby ocenić ubranie jak nie mieszkanka Dystryktu Ósmego?

Dziwna kobieta miała bardzo bladą wręcz białą skórę. Usta zaś pomalowane na jaśniejszy odcień pomarańczu.

Ta kobieta na pewno pochodzi z Kapitolu, bo ostatnio stały się modne bardzo jaskrawe kolory.

A, wiec Kapitolanka ustała przed mikrofonem i uśmiechnęła się promiennie. Kamery nagrywały.

- Witam wszystkich mieszkańców Dystryktu Ósmego!- powiedziała głośno i wyraźnie nadal szczerząc się do kamery.- Dziś jak co roku mają odbyć się losowania chętnych do udziału w Głodowych Igrzyskach - na dźwięk słów ,,chętnych” zachciało mi się wymiotować.- Jestem Ricka Klarc i zgodnie z nowym planem Organizatorów Igrzysk zostałam Opiekunką trybutów z Ósmego Dystryktu - zatrzepotał swoimi żółtymi rzęsami i ukłoniła się chwiejąc na wysokich butach. – Teraz głos zabierze burmistrz miasta, Tytos Castle - powiedziała dźwięcznie i odeszła od mikrofonu, by zasiąść w jednym z foteli.

- W tym roku mamy obchodzimy Pierwsze Ćwierćwiecze Poskromienia - zaczął ojciec. Ludzie skrzywili się lekko i nerwowo przystawali z nogi na nogę.- Jak każdy tu zebrany wiem, że w tym roku to mieszkańcy decydowali kto będzie reprezentował ich Dystrykt - zrobił chwilę przerwy, aby rozejrzeć się wśród zebranych. Patrząc na mnie posłał mi jeden ze swych lodowych uśmiechów i wiedziałam, że to nie oznacza nic dobrego. - A zatem… Ricka?- ojciec mówił dość bezbarwnie jakby recytował swoją kwestię. Nie twierdzę, że tak nie jest.

,,Żółta Landryna” podskoczyła gwałtownie ze swojego fotelu i podeszła szybko do mikrofonu. Ojciec stanął obok.

- Każdy z was miał prawo oddać swój głos… Strażnicy Pokoju zliczyli je i okazało się, że Pierwsze Ćwierćwiecze Poskromienia z Dystryktu Ósmego będzie reprezentował…- kobieta odkręciła się do ojca a on wręczył jej kopertę, którą przed chwilą dostał.- …Jeys Porento!- krzyknęła głośno i wyraźnie. Tłum rozstąpił się ukazując lekko wstrząśniętego starszego chłopaka. Mieszkał w Obozie, ale nie znałam go dobrze. Miał dłuższe brązowe włosy. Ubrany był  dość skromnie, ale nie wyglądał jak jakiś nędznik. Byłby nawet przystojny, gdyby inaczej się czesał. Widziałam masyw mięśni ukrytych pod jego skórą. Pewnie był jednym z synów tych buntowników, którzy chcieli by zdegradowano mojego ojca. Chłopak wystąpił dumnie i uśmiechnął się łagodnie. Nie ukazywał strachu, choć ja go widziałam w jego oczach. Strażnicy odprowadzili chłopaka do sceny. Wszedł na nią bardzo lekko jakby robił to od niechcenia. Miał szansę wygrać te Igrzyska.

Żółta Landrynka uśmiechnęła się do Jeysa radośnie i podała mu rękę, którą zignorował. Stanął w ciszy za nią i za moim ojcem, który spojrzał na Jeysa i kiwnął porozumiewawczo głową. 

- Czyli, to oznacza, że nie mamy ochotników…- zagadnęła kobieta rozglądając się. – Och!- westchnęła teatralnie.- W takim razie… teraz dziewczynki…- powiedziała radośnie Ricka.

Wstrzymałam oddech, serce biło mi jak oszalałe. Nie usłyszałam nawet wymienionego nazwiska. Przeraziłam się dopiero wtedy, gdy twarze wszystkich zwróciły się w moim kierunku. Nie wiem i pewnie nigdy się nie dowiem, co sobie pomyśleli. 
,,Tak, utrzemy nosa temu potworowi!" ,,Teraz zobaczy, co to znaczy cierpieć!"

Spanikowałam i rozejrzałam się nerwowo.

Może patrzyli na kogoś za mną??? 

,,Nie, złotko.” Odparł głos rozsądku. Złotko- tak nazywała mnie mama…

Opanowałam się jednak, bo podeszli do mnie Strażnicy Pokoju nie było już odwrotu. Nie widziałam miny taty, ale któraś moja część czuła, że kipi ze złości. 

Drżałam wchodząc na scenę. Ricka podała mi rękę i uśmiechała się. Odwzajemniałam uścisk. Nie było chętnych.

Choć na tyle było mnie stać.

Ustałam obok Jeysa. On wiedział kim jestem. Patrzył na mnie wzrokiem mówiącym ,,Dobrze ci tak ”. Ojciec odkręcił się do mnie i zobaczyłam w jego oczach czystą złość. Wyglądał jakby chciał zabić wszystkich w zasięgu wzroku.

Po moim wylosowaniu Żółta Landrynka powiedziała jeszcze jedno krótkie przemówienie, którego nie słuchałam. Kamery skończyły swoją emisję i ludzie zaczęli się rozchodzić. Ja, Jays, tata i Ricka weszliśmy do Pałacu Sprawiedliwości.

Teraz dopiero tata dał pokaz swoich uczuć. Wrzeszczał na Strażników i żądał, aby powtórzyć losowanie.

Głos rozsądku mówił mi, że to niemożliwe.

Nasz mentor podszedł do nas. Ja stałam jak słup nie wydusiłam nawet głupiego ,,Dzień dobry”.

- Nie wyglądasz źle. Masz szansę wygrać - przemówił do chłopaka. Na mnie tylko popatrzył i w jego oczach dostrzegłam współczucie oraz coś jeszcze czego nie byłam w stanie określić.

Strażnicy już mieli nas odprowadzić do pociągu, ale w ostatniej chwili powstrzymał ich mój ojciec. Bez słowa podszedł do mnie i przytulił. Odwzajemniłam uścisk i uroniłam łzę, którą otarł wierzchem dłoni.

- Pokaż im na co cię stać - powiedział mi do ucha po czym wstał i rzucił jedno jadowite spojrzenie Jeraminowi.- Opiekuj się… nimi - rzekł, choć z tonu jego głosu można było stwierdzić, że mówił tylko o mnie. Ricka odprowadziła nas do pociągu. Nasz mentor od razu gdzieś zniknął, a ja po wskazaniu mi odpowiedniego pokoju runęłam na łóżko i rozpłakałam się.

________________________________________________________________________________

Rozdział już dawno powstał,a le czekał na poprawę. Jak widać doczekał się... Myślę, że się wam podoba. Tak, tak znów nie podałam imienia głównej bohaterki. Wiem, że może was to irytować, ale zapewniam, ze w następnym rozdziale pojawi się niemalże na początku :D Także trzymajcie się ciepło i miłych ferii życzę tym co jeszcze je mają a mi się kończą :p 

P.S 

Sto lat! Sto lat! Niech żyje,żyje nam!

 Sto lat! Sto lat! Niech żyje,żyje nam!

Niech żyje nam... A kto?

WERKA! 

Życzenia składałam ci już na priv,a le jeszcze nie śpiewałam :D 

Haaapy Birthday ciuluuu!!! xD (Pamiętasz?)