Rozdział 1

,, Cisza przed burzą, która nie trwa wiecznie”

Dzień zapowiadał się dość pochmurnie. Niebo zalała fala ciemnych chmur, które w każdej chwili mogły runąć na nas zimnym deszczem. Przypatrywałam się im przez okno. 

Nie wychodzę. Postanowiłam i udałam się do salonu. Tata siedział w swoim biurze zawalony mnóstwem papierów.  Nie chciałam mu przeszkadzać, więc przyciszyłam telewizor.

Leciał jakiś satyryczny program nadawany przez Kapitol. Nie był śmieszny dla mnie, ale tamci zapewne mieli niezły ubaw. Śmieli się z jednego aktora, który pomylił zielony żakiet z seledynowym. Faktycznie… bardzo zabawne.

Zdegustowana przełączyłam na inny kanał. Emisja na żywo z jakiegoś balu… Nudy. Przeskakiwałam, więc z jednego kanału na drugi. W ostateczności zostawiłam jakiś o gotowaniu. Wpatrywałam się od niechcenia w migoczący ekran telewizora.

 Bum! Wstałam gwałtownie. Rozejrzałam się wkoło i zauważyłam co było powodem hałasu.

Jakaś zgraja młodych dzieciaków rzuciła kamieniem w nasze okno. To się często zdarza. Na szczęście tata zakupił okna odporne na takie pociski.

Powoli podeszłam do okna. Chłystkowie wystraszyli się na mój widok. To była pięcioosobowa grupka. Rozpoznałam ich wszystkich. Chodziłam z nimi do tej samej klasy. Jeden tylko zatrzymał się i spojrzał na mnie przepraszającym wzrokiem. Pokiwałam skrzywiona.

><><><><><>< 

Szłam placem głównym gdzie panował niezły ruch. Wszyscy sprzątali i ustawiali scenę pod Pałacem Sprawiedliwości przed przyjazdem kamer z Kapitolu. Strażnicy Pokoju, którym produkujemy ubrania, przechadzali się gdzie niegdzie nadzorując pracę mieszkańców zatrudnionych do uprzątnięcia placu. To tu jutro miało odbyć się losowanie na trybutów.

Zawsze gdy tędy idę ciarki przechodzą mi po plecach. Dlatego przeszłam plac wzdłuż szybkim krokiem. Wparowałam do sklepu jakby mnie ktoś gonił. Kolejka nie była długa. Właściwie przede mną stała tylko jedna pani. W kącie dostrzegłam paru chłopaków z tej zgrai, która rano rzuciła kamieniem w nasze okno. Uśmiechnęłam się do nich łagodnie. Wszyscy wpatrywali się we mnie z niedowierzaniem. Pewnie zastanawiali się czy zakablowałam na nich tacie. Nie przejmowałam się nimi zbytnio. Kiedy mieszkanka niższej klasy z Obozu odeszła od kasy z dość małą torbą zakupów mogłam w końcu dostać się do sprzedawczyni. Jak zwykle powitałam ją miłym uśmiechem.

- Dzień dobry pani Fancler - powiedziałam wesoło. Kobieta uśmiechnęła się do mnie nieśmiało, ale odpowiedziała. Byłą drobną kobietą o ziemistej cerze, ciemnych zielonych oczach i kruczoczarnych włosach upiętych w koka. Miała na oko pięćdziesiąt kilka lat. Zawsze przychodziłam do niej na zakupy. Jej mąż zginął podczas katastrofy dwa lata temu, gdy jedna z maszyn, które tną materiał na ubrania, eksplodowała wywołując pożar. Miała trójkę dzieci, ale każde z nich szczęśliwie skończyło już osiemnaście lat.

- Co dla ciebie panienko?- spytała swoim spokojnym i miłym głosem.

- Poproszę trochę ryżu, kukurydzę i… jeden filet z kurczaka - pani ekspedientka skinęła lekko głową i podała mi wyznaczone zakupy. Zapłaciłam i podziękowałam jej.

Jakieś biedniejsze dzieci bawiły się na ulicy. Zawsze zazdrościłam innym tego, że mogą zawierać przyjaźnie, bawić się tak beztrosko i nieść sielskie życie. Westchnęłam w zadumie.

Nie zauważyłam przez to jakiegoś chłopaka, który stanął mi na drodze. Odbiłam się od niego i ciężko upadłam na łokcie. Na szczęście siatka z zakupami wytrzymała zderzenie.

Gdy potrząsnęłam głową zobaczyłam zakłopotanie chłopaka. Wyglądał jakby miał zaraz się rozpłakać. Oczywiście nikt nie śpieszył mi na pomoc w stawaniu. Powoli ustałam na nogi, ale świat zawirował mi przed oczami, lecz zdołałam to opanować.

- Och! Nic ci się nie stało panno Castle?- zapytała jakaś kobieta, pewnie matka tego chłopaka. W jej głosie można było wyczuć strach. Wszyscy w tym dystrykcie wiedzieli kim jestem a tym bardziej kim jest mój ojciec. Najgorsze jednak jest to, że każdy się nas boi. Właściwie boją się taty i tego co może zrobić.

- Nie… nic - powiedziałam łapiąc równowagę. Spojrzałam na kobietę i uśmiechnęłam się miło.– Przepraszam… Zamyśliłam się - rzuciłam w stronę chłopaka. Teraz dopiero dostrzegłam, że to znów ten sam chłopak, który jako jedyny wykazał skruchę, gdy rzucali w nasze okno. Coś za często się z nim spotykam. Przyjrzałam się mu niezauważalnie. Był dość przystojny. Mógł być nawet w moim wieku. Miał ciemne brązowe włosy i piękne szare oczy, które miał teraz szeroko otwarte i bezwładnie otwierał to zamykał usta próbując coś powiedzieć. Na koniec posłałam matce i jej synowi miły uśmiech i odeszłam. 

W domu jak zwykle panowała nieprzerywalna cisza. Odstawiłam zakupy do kuchni. Jak zwykle krzątała się tam pani Bluckmer. Miła staruszka, która była dla mnie niczym rodzina. Była gosposią w tym domu od dnia gdy zginęła mama. Właściwie zginęła jest zbyt wyolbrzymione. Można by było napisać, że wyłączyła się z życia... choć to też do końca nie opisałoby jej stanu.

- Ooo… czyli dziś jemy coś lekkiego?- spytałam retorycznie. Usiadłam przy wielkiej czarnej ladzie. Po jej jednej stronie ustawiono wysokie czarne fotele a po drugie mieściła się kuchenka, lodówka i inne rzeczy służące do gotowania. Właściwie byłam w części kuchni należącej do pomieszczeń służby. Nie przejmowałam się tym zbytnio. Ojciec zawsze dawał mi krótkie reprymendy za to, że tu przebywałam. Ale cóż… Nie lubiłam siedzieć sama w tych wszystkich pokojach.

Sama kuchnia była pokojem o dość dużym metrażu z czego okna były umieszczone z każdej strony. Cała składała się wyłącznie z wielkiego asortymentu elektronicznego. Nie wspominając już o wielkiej ladzie przedzielającej kuchnią na pół o którą oparłam łokcie i westchnęłam głośno.

- Hejże! Co tam? Coś się stało?- spytała zatroskana Tami mieszając w misce kilka składników surówki. Długie kasztanowe włosy przez, które przebijały się siwe pasma splotła w warkocz. Ogorzała od słońca twarz byłą pomarszczona w wielu miejscach, ale to nadawało jej bardziej wyniosły wygląd. Za to najlepsze w niej były te ciepłe i wesołe brązowe oczy. Teraz przyglądały się mi z miłością. Była chyba jedyną mieszkanką Obozu, która mnie nie nienawidziła.     

- Nic szczególnego. Zbliżają się Głodowe Igrzyska i ja… boję się Tami - powiedziałam sama siebie przekonując tą wypowiedzią. Gosposia przerwała swoja pracę i podeszłą do mnie.

- Kochanie… każdy się ich boi…- powiedziała łagodnie przytulając mnie do swojej piersi.-… lecz nie wolno tego pokazać innym.- powiedziała trochę ciszej. Po kilku minutach odsunęła się ode mnie i pogładził mnie po włosach. – Nie warto się tym przejmować. Co ma być to będzie - powiedziała już bardziej z determinacja i zażyłością.

- Co ma być to będzie - powtórzyłam po niej jak echo.

><><><><><>< 

Witam! Witam! Witam wszystkich mieszkańców Panem!!!- powiedział swoim triumfalnym głosem Reydmond Sceracfild, który od samego początku reprezentuje i prowadzi Igrzyska Głodowe. W tym roku kamera nagrywała go w jakimś studio. Za plecami miał czarną ścianę z zawieszonym na niej symbolem Panem. Sam prezenter miał swój dziwny czarny melonik, czarny surdut i spodnie... czarne. No i oczywiście czarne jak smoła włosy. W ogóle cały zawsze był ubrany na czarno. W ten drobny i nieoficjalny sposób składał hołd trybutom, którzy mogą zginąć podczas Igrzysk. Poruszał swoimi ustami cały czas uśmiechając się i czarując minami. Dla innych to po prostu talk show, ale dla nas, mieszkańców dystryktów, to walka o przetrwanie. – Z okazji Pierwszego Ćwierćwiecza Poskromienia nasz prezydent Tweyn postanowił dla upamiętnienia bestialskiego stawiania się Kapitolowi…- i tak dalej Reydmond kontynuował z krótka historię Panem, jak to Dystrykt trzynasty- obecnie nie istniejący- wywołał bunt mający na celu obalić władzę Kapitolu. Większość dystryktów się do niego przyłączyła, lecz jako sprawca zamieszek Dystrykt trzynasty został unicestwiony. Dodatkowo co rok organizowano Głodowe Igrzyska, które miały przypomnieć o nieudanym ataku i uświadomić nam, że w walce z Kapitolem nie możemy nic zdziałać. Przerażające, ale prawdziwe. Naszym prezydentem jest Olsmeryn Tweyn, który wspiął się na swój stołek w bardzo… opracowany sposób.  Twey miał nie więcej niż trzydzieści lat i można go nazwać człowiekiem ambitnym. - W związku z pierwszą rocznicą Ćwierćwiecza Poskromienia, nasz prezydent wylosował, iż w tym roku wybieranie trybutów nie będzie takie same jak dotychczas. Dodatkowo zmieniono scenariusz przygotowań do Igrzysk - oznajmiał wesoło Sceracfild, aby zabawić publiczność swoim przekonującym głosem.- Zatem… - zaczął  pochylając się lekko na swoim krześle.- … w tym roku tu wy drodzy mieszkańcy Panem zagłosujecie na waszych faworytów, których wyznaczycie, aby reprezentowali wasz Dystrykt!- powiedział głośno i radośnie.

Szczęka opadła mi, aż do samej ziemi.

Wiem, że zrobiłam się blada jak ściana… i zapewne zemdlałam, bo nie pamiętam co się działo dalej.

Obudziłam się leżąc na łóżku w swoim pokoju. Śnieżnobiałe ściany połyskiwały dziwnie w ciemności.  Powoli usiadłam. Komoda rzucała długi cień na podłogę. Jedynym źródłem światła był księżyc połyskujący za oknem. 
Wstałam chwiejnie i podeszłam do biurka, żeby sprawdzić, która godzina. 02: 15  Acha! Czyli przespałam dziewięć godzin! Zeszłam cicho po schodach i wemknęłam się do gabinetu taty. O dziwo nie spał.

- Cześć tato - powiedziałam nieśmiało siadając na jednym z czerwonych foteli dla gości. Ojciec podniósł swoją głowę znad papierów i mrukną coś pod nosem. Znów przyniósł pracę do domu o czym wyraźnie dawały znać zaczerwienione oczy. 

- Lepiej się czujesz?- spytał podpisując jakiś dokument.

- Tak… lepiej – odparłam łagodnie. Ojciec przytaknął nieznacznie i znów zajął się swoimi papierami. Wychodząc oparłam się o framugę drzwi. – Kocham cię.- powiedziałam niemalże bezgłośnie.

Wyszłam na korytarza i sama nie wiem, ale coś ciągnęło mnie do TEGO pokoju. Weszłam cicho z lekką obawą i… strachem.

Cały pokój był czysty i sterylny. Wprawdzie był też jedynym pokojem bez okien. Podłoga ułożona była na przemian z czarnych i białych płytek. Na błękitnych ścianach powieszono różne zdjęcia natury. Wchodziłam ostrożnie starając się być cicho. Co chwila coś pikało, ale to normalne. Jednymi meblami było tu wielkie łóżko i fotel. Powoli, z obawą i myślą, że mogę się jeszcze wycofać, podeszłam do łóżka.

Nie byłam tu tak dawno. Prawie dwa lat. A czemu? Z powodu bólu? Sumienia czy strachu? A może wszystkiego naraz?

Nachyliłam się powoli i przyjrzałam się jej. Zmieniała się… ale nie mogę powiedzieć, że na lepsze.

Miała pomarszczona skórę, bladą jak płótno i była strasznie chuda. Te piękne pofalowane i grube kasztanowe włosy, które po niej odziedziczyłam były teraz rzadkie i łamliwe. Jedyną oznaką, że żyje była unosząca się klatka piersiowa. Lekarze mówili, że tak będzie. 
Spoglądałam tak na swoją mamę przez dłuższą chwilę. Potem przysunęłam sobie krzesło i oparłam się o łóżko.

- Cześć mamo…- zaczęłam.- Wiem, że mnie słyszysz. Ostatnio dość długo cię nie odwiedzałam. Przepraszam. Musiałam to wszystko sobie poukładać.- powiedziałam na głos lekko drżącym głosem.- Dziś ktoś rzucił kamieniem w nasze okno…-  zaczęłam opowiadać jej o… o wszystkim. Na początku tylko streściłam jej dnie i wydarzenia, później połączyłam je ze swoimi przeżyciami i doznaniami. Na końcu już całkiem puściły mi bariery i opowiedziałam jej o WSZYSTKIM. O tym, o czym zawsze chciałam jej powiedzieć. Nie zauważyłam nawet momentu, gdy łzy sunęły przez moją twarz.
– A teraz ludzie muszą głosować kto zostanie wysłany na pewną śmierć – wyżaliłam się. Mama wprawdzie nie mogła mnie w jakiś sposób pocieszyć, podpowiedzieć, ale zawsze mogła posłuchać. Lepsze to niż nic. – Kocham cię mamo - powiedziałam łamliwym głosem, który wyrażał moje wszystkie uczucia. Nachyliłam się nad mamą i pocałowałam ją w policzek. Usiadłam i w tym samym momencie usta mamy lekko się rozchyliły. Pomyślałam, -co jest głupie- że mama próbowała coś powiedzieć. Ale to nie było możliwe. Nie chciałam odejść, więc położyłam głowę obok ręki mamy i zasnęłam.

____________________________________________________________________________

Hej! Witam wszystkich na moim blogu o 25 Głodowych Igrzyskach. Mam nadzieję, że rozdział podobał wam się... Choć ja sama myślę, że za mało akcji się dzieje... No nic! Ciekam na wasze komentarze, a anonimków proszę o podpis. ,,Dziękuję za uwagę"